معنی جوینده علم

دانشجو

طلبه

(یَ دِ) (ص فا.) جستجو کننده.

جستجو کننده، طالب

راه جوینده. [ی َ دَ/ دِ] (نف مرکب) راهجوی. جوینده ٔ راه:
برو راه بربسته پوینده را
گذر گم شده راه جوینده را.
نظامی.
و رجوع به راهجو و راهجوی شود.
- جوینده راه، که راه را جستجو کند. که در جستجوی راه باشد.
- || که راه دین را جستجو کند. که در جستجوی دیانت بود:
پرستنده باشی و جوینده راه
بفرمانها ژرف کردن نگاه.
فردوسی.
- جوینده ٔ راه، جوینده راه. که در جستجوی راه باشد.
- || که راه دین را جستجو کند. که در جستجوی دیانت بود:
هر که خواهنده ٔ دین باشد و جوینده ٔ راه
شغل او طاعت یزدان بود و خدمت شاه.
فرخی.

عیب جوینده. [ع َ / ع ِ ی َ دَ / دِ] (نف مرکب) عیبجوی. عیبجو. که عیب مردمان جستجو کند تا آشکار سازد. رجوع به عیب جو و عیب جوی شود:
چنان زی که از رشک نَبْوی به درد
که عیب آورد عیب جوینده مرد.
اسدی.

جستجوکننده، طلب‌کننده، کاوش‌کننده: گر گران و گر شتابنده بُوَد / آن‌که جوینده‌ست یابنده بُوَد (مولوی: ۳۷۲)،

دانستن، یقین کردن،
یقین،
(اسم) معرفت، دانش،
* علم ازلی: علم الهی، علم غیب،
* علم اسفل: [قدیمی] حکمتِ طبیعی،
* علم اوسط: علم ریاضی،
* علم بیان: [قدیمی] علمی که به‌وسیلۀ آن می‌توان فهمید کدام‌یک از طرق تعبیر واضح‌تر و برای ادای مقصود مناسب‌تر است. به عبارت دیگر علمی که شناخته می‌شود به آن ایراد معانی در انحای مختلف، و آن شامل سه باب است: باب اول در تشبیه. باب دوم در مجاز و استعاره. باب سوم در کنایه،
* علم حروف: علمی که از خواص و تٲثیر حروف به‌طور مفرد یا مرکب بحث می‌کند و موضوع آن حروف هجا است، علم سیمیا،
* علم (حکمت) الهی: علمی که دربارۀ ذات واجب‌الوجود بحث می‌کند،
* علم غیب: علم بر امور پنهانی، غیب‌دانی: حاجت موری به علم غیب بداند / در بن چاهی به زیر صخرۀ صمّا (سعدی۲: ۳۰۳)،
* علم‌ لاهوت: علمی که دربارۀ عقاید متعلق به ‌خداوند و خداشناسی بحث می‌کند،
* علم لدنی (لدن): [مقابلِ علم مکتسب] علمی که از طریق کشف و شهود حاصل شود، دانشی که بدون فراگیری از جانب خدا به کسی داده شود، دانش ذاتی، علم‌ من‌لدن،

جستجوگر، جویا، متجسس، متفحص

صیاد

رایه، علم، إِحَاطَه

جویان، پژوهشگر

کین خواه

نامجو

عیب تراش

218